MEZHEBLERİN TARİHÇESİ

MEZHEBLERİN TARİHÇESİ
05 NİSAN 2010 PAZARTESİ

Resûlullâh (s.a.v.) zamanında vahiy gelirdi. Ashâb-ı Kiram bizzat Resûlullah'dan âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîfler dinleyip, ilim öğrenirlerdi. Dâima Resûlullâh'ın mü­barek meclis ve huzurunda ilim nuru ile nurlanır, kalbleri saf, itikadları doğru, amelleri hâlis ve şüpheleri çözülmüş olurdu. Resûlullâh'ın (s.a.v.) vefatından sonra Ashâb-ı Kiram (aleyhimürrıdvân) İslâmiyet'in yayılması işini mü­him görüp ona çalıştılar. Bu yüzden Kur'ân-ı Kerîm'den ve hadîs-i şerîflerden çok hükümler çıkarıp kitablara yaz­mağa elleri değmedi. Zîrâ onların çoğu müctehid oldukla­rından ihtiyaç olduğunda kendi içtihadı ile amel ederlerdi. Resûlullâh'ın (s.a.v.) mübarek meclisinde az bir zaman kalan bir Müslüman köylü, hikmet söylemeye başlardı.

Ashâb-ı Kirâm'dan sonra, tabiîn ve onlardan sonrakiler zamanında Müslümanlar ve hâdiseler çoğaldı, cahillik yaygın hâle geldi. Nice bid'at ve dalâletler türedi. Bunun için o zamanın âlimlerinin çalışıp ictihâd etmeleri, halka fetva vermeleri, Kur'ân-ı Kerîm'den ve hadîs-i şerîflerden hükümler ve mezheb çıkarıp yazmaları ve insanlara öğ­retmeleri lâzım ve vâcib oldu. O büyük alimler de her mes'eleyi deliliyle, her suâli cevabı ve her müşkülü fetva­sı ile bildirdiler. Böylece mezhebler meydana geldi.

Her birine bir topluluk uydu. Kimi İmâm Ebû Hanîfe'ye, kimi İmâm Şafiî'ye, kimi İmâm Mâlik'e, kimi İmâm Ah-med'e, kimi Süfyân-ı Sevrî'ye, kimi Dâvud-ı Zâhiri'ye ve diğerlerine uydular (rahimehumullah). Fakat zamanımız­da ehli sünnetin dört mezhebi vardır. Diğerlerine uyan. kalmamıştır. Bütün bu müctehidler, amelî bazı mes'ele-lerde ayrı iseler de, itikadda birdirler; hepsi Ehl-i sünnet ve cemâattir. Müctehidlerin ihtilafları Allâhü Teâlâ'nın izni ile olmuştur. Bu imamların hepsi hidâyet üzeredir. Bir kişi amelde ve muamelâtta onlardan hangisine uyarsa ame­lini, alış verişini, nikâhını ve diğer işlerini bu imamlardan birine uyarak yaparsa doğrudur. Kıyamette sevaba kavu­şup Cennet'e girer.